Na początek warto zwrócić uwagę na pozytywne zaskoczenie. Nowa runda – nowe zwyczaje: na zbiórki się nie spóźniamy, w niedziele o godzinie 6.00 praktycznie wszyscy stawili się na czas zatem można było sprawnie ruszać w ponad 300 kilometrową trasę. Do obrzeży Białegostoku trasa przebiegła płynnie i bezproblemowo… do czasu. Na wjazdowej drodze do stolicy województwa podlaskiego lokalna policja postanowiła urządzić znane w całej kibicowskiej Polsce kontrole środków transportu. Efekt poszukiwań – „jedna raca, jakieś szczęki i tabletki”. Był to wystarczający powód do ponad 1,5 godzinnego postoju. Dodatkowo znaleziono koszulkę w barwach żółto-czerwonych – lecz zadbano, aby właściciel pozostał nieznany.

Część kibiców pojechała już na mecz, autokar musiał zostać. W czasie postoju została przeprowadzona taneczna bitwa między województwami. Niestety, Podlasie nie stanęło do walki. Po wizycie policyjnego technika, wykonaniu wielu zdjęć miejsca zbrodni oraz wypełnieniu stosu dokumentów, mogliśmy ruszać w kierunku stadionu.

Po podróży z zawrotną prędkością i najdłuższą możliwą drogą stawiamy się na bocznym boisku przy ulicy Słonecznej. Była 70 minuta meczu. Wieszamy dwie flagi oraz ruszamy z dopingiem, który niósł się po okolicznym lesie. Nastąpiła również wymiana uprzejmości z nieprzypadkowymi sympatykami lokalnej jedenastki, którzy specjalnie zjawili się na „orliku”. Po wygranym meczu przybijamy piątki z piłkarzami, którzy obiecują, że lidera już nie oddadzą, a część ekipy wykonuje pamiątkowe zdjęcie. Następnie widząc przygotowujących się do treningu zawodników footballu amerykańskiego, proponujemy tym osiłkom rugby bez piłki. Niestety, kolejny raz tego dnia brak odpowiedzi ze strony białostoczan. Powrót sprawny w czasie którego kibicowska wiara stęskniona za wyjazdami, wedle przykazania, dzień święty świętowała.