Przyozdobiliśmy także gniazdo okolicznościowym transparentem z cyfrą „70” w laurze. Na prezentacji na płocie zawisł biało-zielony transparent, po jego bokach znalazły się daty 1946 i 2016, a w centrum hasło „MIŁOŚĆ-DUMA-TRADYCJA BIAŁO-ZIELONI FANATYCY”. Oprócz tego zaprezentowaliśmy sektorówkę „kraciaka”, a całość uzupełniły białe i zielone dymy. Efekt zdecydowanie na miarę naszych oczekiwań.

Po 4 biegu zaprezentowaliśmy 70 transparentów na kijach (liczba oczywiście nieprzypadkowa). Znalazły się na nich m.in. nazwy grup kibicowskich, które działy na Włókniarzu bądź działają nadal, daty medali DMP zdobytych przez Włókniarz (kruszec medalu zaznaczony odpowiednim kolorem), symboliczna liczba 70, data 1946, postać kibica z szalikiem, żużlowiec oraz tarcza herbowa nawiązująca do dawnego herbu Włókniarza.

Z kolei w przerwie przed biegami nominowanymi na naszym sektorze pojawiło się flagowisko złożone z biało-zielonych machajek. To co najlepsze na trybunach miało jednak dopiero nadejść. Po meczu odpalamy 35 białych i 35 zielonych rac na długości pierwszego łuku (razem symboliczne 70), w asyście kilku stroboskopów. Jakby komuś jeszcze było mało to po chwili na S20 odpalona została kolejna fala dymów białych i zielonych oraz stroboskopów.

Po spotkaniu zawodnicy przyszli nam podziękować za doping w całym sezonie. Kilka razy zrobiliśmy wspólnie „Szkocję”. Wychowankowie Artur Czaja, Hubert Łęgowik i Sebastian Ułamek weszli na gniazdo, a kibice Włókniarza bawili się w najlepsze jeszcze dobre parę chwil po zakończeniu spotkania.

Co do naszego dopingu to na S20 zebrało się około 70 osób i obiektywnie trzeba przyznać, że zarówno z frekwencją jak i poziomem decybeli mogło i powinno być na takim meczu trochę lepiej.