Przerwa dała chwilę oddechu, a po niej rozpętał się wyśmienity derbowy spektakl. Grupa Ultras Lechia Gdańsk zaprezentowała potężną sektorówkę, która spowodowała u widzów kiwanie głowy z największym uznaniem.

On – elegancki facet z klasą. Przedstawiciel kibolskiej Lechii w garniturze i Biało-Zielonej kominiarce. Skrupulatnie zaostrzoną końcówkę tradycyjnego gęsiego pióra zamoczył w misce śledzi, po czym przyłożył do Aktu Własności, który od zawsze był w jego posiadaniu. Złożył na nim dobitny napis specyficznym atramentem i odwrócił ku gdańskiej widowni: TRÓJMIASTO JEST NASZE. Ostatnią scenę tego wyobrażenia gdańscy ultrasi przedstawili na płótnie prezentując tym samym światowy, niedościgniony poziom. Krwawy napis spływał powoli po sędziwym papierze kierując się ku foliowemu transparentowi: TRÓJMIASTO DO LECHII NALEŻY, który mierzył…uwaga… 3,5 metra. 300 rac, dymy i strobo uniosły pod niebiosa nasze zwycięstwo. Niosły je wraz z euforycznym śpiewem tysięcy kibicowskich gardeł. Lechiści z tym śpiewem na ustach wyszli ze stadionu i Gdańsk długo jeszcze tej nocy nie zasnął.

Do tego dnia od grudnia zeszłego roku Lechia piłkarsko leżała na ziemi przygnieciona tysiącami negatywnych opinii, bezradna w swojej grze, głodna wygranej. Wszyscy wiedzieliśmy, że na derby powstanie. I wstała. Wielka, silna i mocna. Uśmiechnęła się szyderczo, w pięści zgniotła skromną gdyńską drużynę, zbliżyła do siebie i wyszeptała wprost do śledziowego ucha: możemy przegrać z każdym…ale z wami zawsze wygramy.

Chwilę później wybuchła siermiężnym śmiechem.